Budowania napięcia Katarzyna Enerlich uczyła się chyba u Hitchcocka – kolejny raz jej książkę otwiera tąpnięcie, które burzy cały wypracowany wcześniej ład i stawia główną bohaterkę w obliczu zupełnie nieprzewidzianych okoliczności. Na losy Ludmiły już od dawna nie należy patrzeć poważnie – prawdopodobieństwo życiowe w jej historii coraz bardziej zbliża się do zera; bohaterka wyczerpała wszelkie limity nieszczęść i miłosnych porywów, jakie przypadają w udziale przeciętnemu człowiekowi w toku życia. Z drugiej jednak strony jak inaczej można stworzyć wzór silnej kobiety, jeśli nie poprzez stawianie przed nią kolejnych trudnych zadań? W tym względzie cykl zyskuje na wartości, bo Ludmiła nie jest żadną super bohaterką, a jej historia pokazuje, jak mądrze i ze spokojem stawiać czoła temu, co przyniesie nam los.
Z tym aspektem wiąże się również warstwa książki, którą roboczo można nazwać filozoficzną. Wraz z kolejnymi tomami coraz więcej pojawia się wątków związanych z rozważaniami i różnymi sposobami na poukładanie swojego życia. Czuć powiew wschodu – joga, kuchnia pięciu przemian – jednak nic nie jest tutaj ortodoksyjne, raczej delikatnie wkrada się w karty powieści i życie Ludmiły.
Przy tym wszystkim autorka nie rezygnuje z ubogacania książki historiami napływającymi od czytelników; znów pojawia się kilka wstawek związanych z ludowymi podaniami oraz wątków inspirowanych opowieściami innych ludzi. Dodatkowo jak zwykle głównym osiom fabuły towarzyszą plastyczne opisy – tak krajobrazów, jak i potraw przygotowywanych z naturalnych, regionalnych składników. W książce pojawiają się przepisy, ale podane w taki sposób, że każda strona zdaje się pachnieć aromatycznymi przyprawami, mocną herbatą i zbożową kawą. W tej materii Katarzyna Enerlich stale rozwija swój warsztat i powieści zdecydowanie na tym zyskują.
W zakończeniach opowieści o Prowincji zawsze mówię to samo – dziękuję, jestem zadowolona i już tęsknię. Mam nadzieję, że niebawem ta opowieść potoczy się dalej (a potoczy się na pewno, bo autorka znów zdecydowała się zakończyć powieść burzą niszczącą wszystko).
Za możliwość przeczytania książki dziękuję serdecznie Wydawnictwu MG.
Kojarzę nazwisko Autorki , a to już połowa sukcesu, jeśli ktoś jest znany, to znaczy, że dobrze pisze. Zachęciłaś mnie :)
OdpowiedzUsuńWarto przeczytać!!! :D
OdpowiedzUsuńBędę mieć na uwadze!
OdpowiedzUsuńLubię Twoje recenzje książek z serii "Prowincja". Czekam na nie niecierpliwie by później czytać je powoli i niemal próbować wczuć się w Ciebie by zrozumieć jak ważne są dla Ciebie :) Ja wciąż szukam czegoś takiego dla siebie..
OdpowiedzUsuńNie miałam jeszcze okazji czytać tego tomu, ale na pewno to nadrobię. Uczynię to jednak dopiero za jakiś czas, bo póki co jestem trochę zmęczona tym cyklem i zaczął mnie nudzić.
OdpowiedzUsuńjak na razie przeczytałam pierwszy tom i to około rok temu. Nie porwał mnie, Ludmiła trochę denerwowała, ale zamierzam przeczytać kolejną część, aby sprawdzić, co tam u bohaterów, bo trochę mnie to ciekawi.
OdpowiedzUsuńW dodatku- te okładki są przepiękne :)
Będę właśnie czytała ten tom. Jestem go bardzo ciekawa.
OdpowiedzUsuńPierwsze słyszę, ale wydawnictwo MG ma zawsze coś ciekawego do zaoferowania. W dodatku okładka taka ładna, sentymentalna, jest duże prawdopodobieństwo, że i treścią się zachwycę.
OdpowiedzUsuńBędę czytać, bo mam, mam nadzieję, że i mnie się spodoba. Jedyny problem jest taki że nie czytałam poprzednich części - myślisz , że to bardzo utrudni czytanie?
OdpowiedzUsuńPowiem tak: ja zaczynałam przygodę z prowincjonalnym cyklem od części szóstej (czyli poprzedniej) i dopiero potem zaczęłam od początku. Generalnie nie żałuję, autorka raczej stara się nie zagłębiać w wątki, które poruszane były wcześniej. Oszczędzisz sobie palpitacji serca, bo czytając siódmy tom poznasz rozwiązanie wszystkich dotychczasowych dramatycznych zdarzeń z poprzednich części. ;)
UsuńOk, dzięki. Chyba jak ta część mi się spodoba to również sięgnę po wcześniejsze z ciekawości :)
Usuń