Po lekturze „Poradnika pozytywnego myślenia” od razu
wiedziałam, że prędzej czy później sięgnę po „Niezbędnik obserwatorów gwiazd”.
Okazja nadarzyła się dużo szybciej niż myślałam, tym chętniej zabrałam się za
lekturę. Oczekiwania miałam duże i, prawdę mówiąc, nie jestem przekonana, czy
zostały one całkowicie i do końca spełnione.
Także tym razem Matthew Quick funduje nam historię opartą o
losy bohaterów mocno doświadczonych przez życie. Poznajemy tu dwóch chłopaków,
których los styka ze sobą nie do końca przypadkowo. Finley to mieszkaniec
Bellmont, wiodący względnie spokojne życie wraz z dziadkiem inwalidą, ojcem
oraz niezwykle bliską sobie dziewczyną. Ma zasady, priorytety, koszykarską
pasję, a za zasłoną małomówności skrywa rodzinny sekret, o którym ze wszystkich
sił chciałby zapomnieć. Jego sytuacja zmienia się, gdy trener prosi go o opiekę
nad Russem – wschodzącą gwiazdą koszykówki, człowiekiem który po tragicznej
śmierci rodziców dystansuje się do ludzi, twierdząc że jest kosmitą – Numerem
21 – zesłanym na Ziemię by badać emocje ludzi. Jak nietrudno się domyślić,
między chłopcami rozwija się więź, nić przyjaźni i wsparcia, tak ważnego dla
obydwu. Oczywiście więź ta jest specyficzna i naznaczona wieloma niezwykłymi
zachowaniami.
Zapewne chłopcom żyłoby się świetnie, gdyby przyszło im
mieszkać w innym miejscu. Bellmont jest jednak miastem rządzonym przez gangi,
które chcą mieć wpływy i nigdy nie wybaczają błędów. Dramatyczne wydarzenia
zmieniają na zawsze życie Finleya, jednak, co najważniejsze, zarówno dla niego,
jak i dla Russa, przychodzi czas zmierzenia się z własną przeszłością. Chłopcy
muszą stawić czoła temu, co przeżyli i przyjąć te doświadczenia, by móc
odnaleźć cel w życiu i podjąć decyzje dotyczące przyszłości.
Podobnie jak w przypadku „Poradnika…” zarówno język, jak i
sama historia nie są zbyt skomplikowane. Zdecydowanie mniej jest okazji do
śmiechu, postacie również są jakby mniej wyraziste. W moim przypadku historia
absolutnie nie „złapała” – dość ciężko brnęło mi się przez kolejne strony, nie
miałam też parcia na to, by dowiedzieć się, co będzie dalej. Spodziewałam się
szczęśliwego zakończenia i tyle. Tak czy inaczej proza Matthew Quicka oraz to,
jak prowadzi losy swoich bohaterów, czyni jego książki mocno energetycznymi. Po
lekturze ma się ochotę po prostu rzucić wszystko i iść na dach patrzeć w
gwiazdy, mimo ujemnej temperatury na zewnątrz.
