Virginia C. Andrews - "Rodzina Casteel"

Nie jest to moje pierwsze spotkanie z popularną amerykańską autorką. Mam za sobą lekturę całej sagi o Foxworthach i – będąc pod dużym wrażeniem – nie mogłam się doczekać, co znajdę w kolejnym cyklu. Nie twierdzę, że poprzednia lektura nie miała wpływu na moją ocenę „Rodziny Casteel”, wręcz przeciwnie – dzięki niej w miarę spodziewałam się tego, co może się wydarzyć i z pewnością szykowałam się na wiele trudności, jakie na swojej drodze napotkają bohaterowie.

W książce patrzymy na świat oczami dzieci. Narratorką jest Heaven, najstarsza córka Luke’a Casteela, niezwykle urodziwego mieszkańca gór, oraz jego pierwszej żony, piękności z Bostonu. Ów mezalians zakończył się równie szybko, jak się rozpoczął, Leigh zmarła bowiem tuż po urodzeniu córki. Luke ożenił się po raz drugi, z kobietą o podobnym statusie, spłodził czworo kolejnych dzieci, lecz nigdy nie podniósł się po ogromnej stracie, której doświadczył, i o której każdego dnia przypomina mu obecność Heaven (nawet jeśli usilnie stara się jej nie dostrzegać).

Dzieci dorastają w skrajnej biedzie, pogardzane przez rówieśników i dorosłych jako „hołota z gór”. Gdy opuszcza je matka, odpowiedzialność przejmują te najstarsze – Heaven oraz jej brat, Tom. Zajmują się domem, wychowaniem młodszego rodzeństwa i rozdzielaniem paczek z żywnością, które co jakiś czas podrzuca im ojciec. Choć jest ciężko, radzą sobie, przynajmniej do momentu, gdy Luke Casteel nie postanawia rozwiązać problemu raz na zawsze. Przez jego decyzje rodzeństwo zostaje bezpowrotnie rozdzielone – tak zaczyna się historia, którą odtąd widzimy wyłącznie z perspektywy Heaven. Dziewczyna stoi u progu dorosłości i prawdziwych problemów – tym razem z niezrównoważoną macochą i jej niedopieszczonym mężem.

Jak to u Virginii Andrews, wydarzenia są tragiczne do bólu, ale przy tym dobrze uzasadnione. Bohaterowie skonstruowani są z psychologiczną wnikliwością, żaden z nich nie jest nijaki, za to każdy boryka się z bagażem własnych doświadczeń. W „Rodzinie Casteel” mamy sporo postaci, którym warto się przyjrzeć. Pierwszą jest Luke Casteel, okrutnik, bawidamek, który jednak ma w sobie tyle honoru by wciąż dbać o rodzinę, choćby zaocznie. Ciężko go ocenić, gdyż jego zachowania wydają się doskonale umotywowane. Fascynuje i przeraża postać Kitty, macochy Heaven. Kobieta, jedna z tych, którym choć pozornie udało się uciec od problemów z młodości, skonstruowała sobie ciekawy świat urojeń w którym się zamyka. Jej mąż z kolei boryka się z teraźniejszością i związkiem z kobietą, która nie spełnia jego oczekiwań. Ciekawa jest również przemiana samej głównej bohaterki – Heaven z każdą kolejną stroną, na naszych oczach umacnia się, stając się osobą twardą i nieustępliwą. Buduje mur, który z pewnością utrudni jej życie, lecz co lepszego można zrobić, gdy wielokrotnie nadużywane zaufanie do innych jest już prawie w strzępach?

Akcja książki jest nierównomierna i nie zawsze prowadzona przyjemnie dla czytelnika – początek wciąga, dłużą się natomiast pierwsze miesiące Heaven w nowym domu. Jest jednak w treści coś takiego, że czytelnik chce wiedzieć, co będzie dalej. Ostatnia ¼ książki to znaczne przyspieszenie akcji i narzucenie szaleńczego tempa. Sprawy rozwiązują się błyskawicznie, na jaw wychodzi wiele kłamstw. Samo zakończenie – na czele z postawą Luka Casteela i decyzjami jego dzieci – jest dość dziwne i nieprawdopodobne.

Już zamówiłam w przedsprzedaży drugi tom sagi. Dla mnie książki Virginii C. Andrews to pewna inwestycja, bo lubię jej wnikliwość i sposób prowadzenia narracji. Te książki naprawdę wciągają czytelnika i nie wypuszczają ani na moment, wołając go i zachęcając. Nie polecam lektury osobom wrażliwym na ludzką krzywdę, bo tutaj dzieje się niemal wyłącznie źle. Tekst pełen jest negatywnych emocji i nawet jeśli bohaterowie koniec końców wychodzą z sytuacji zwycięsko, są mocno poturbowani, a okropieństwa, których doświadczają, na długo pozostają w pamięci czytelnika. 

___________________________

Książka bierze udział w wyzwaniu "Czytam Opasłe Tomiska" (544 strony).