poniedziałek, 19 czerwca 2017

Remigiusz Mróz – „Przewieszenie”


Po niemal półtorarocznej przerwie wróciłam do serii o komisarzu Forście. Dlaczego? Nie ukrywam, że głównym powodem była premiera czwartej części cyklu, a konkretnie chęć usprawiedliwienia się przed samą sobą po zakupie Deniwelacji. Bo przecież czytam, prawda?

Na wstępie muszę zaznaczyć dwie rzeczy. Po pierwsze Ekspozycja podobała mi się raczej średnio, mimo że na co dzień lubię klimaty Dana Browna i niezniszczalnych superbohaterów rodem z powieści/filmów sensacyjnych. Po prostu tym razem proporcje zostały źle dobrane (przynajmniej moim zdaniem) i całość nie spełniła moich (może nieco wygórowanych) oczekiwań. Po drugie: rozpoczynając Przewieszenie miałam z głowy zaskoczenie Mrozowskim zakończeniem, bo dzięki gronu życzliwych, spoilerowych blogerów znałam treść osławionego cliffhangera. Sami rozumiecie, że byłam nastawiona niespecjalnie pozytywnie. Ale przynajmniej nie ma, że ktoś mi zamydli oczy zaskakującym finiszem tak, że zapomnę o wszystkich słabościach, które wyłapałam.

Podczas lektury nie obyło się bez zaskoczeń, Przewieszenie jest bowiem powieścią zupełnie inną niż Ekspozycja. Choć właściwie temat jest ten sam (Bestia z Giewontu znów morduje, Forst tropi, bla bla), momentami miałam wątpliwości, czy na pewno czytam drugi tom tej samej serii. Zagrożenie, z którym mierzy się główny bohater, przybiera zupełnie inny charakter, akcja rozkłada się na mniejszy czas i teren, a tym samym klimat powieści jest znacznie bardziej ciężki i przytłaczający. Nie mamy już dojmującego poczucia, że Forst sobie poradzi, bo do "zwykłych" niebezpieczeństw dochodzą prokuratorskie oskarżenia, a tych nie można się pozbyć metodami siłowymi. Komisarzowi coraz trudniej się bronić, a przez to, choć wciąż tropi, sam również staje się zwierzyną, co sprawia że zaczynamy postrzegać go zupełnie inaczej.

Tak jak wspomniałam, Przewieszenie rozgrywa się w węższych ramach czasowych, więc siłą rzeczy nie ma tu miejsca na rozbudowaną zagadkę kryminalną czy antropologiczną. Wiemy, kto jest sprawcą przestępstw, nie ma więc czego rozwiązywać i szukać. Druga część cyklu skupia się zatem na czymś innym: kształtującej się relacji mordercy ze ścigającym go komisarzem: pojawiają się elementy obsesji i specyficzne próby nawiązania kontaktu. Mam wrażenie, że w tym względzie Mróz przygotowuje sobie treść pod Trawers, gdzie spodziewam się rozwinięcia tematu, a może również konfrontacji postaci (tylko błagam, nie piszcie mi w komentarzach, czy miałam rację; wiem, że wszyscy mają już za sobą trzecią część, a fani Mroza żyją Deniwelacją). 

Warto wspomnieć również o tym, że w Przewieszeniu do grona oponentów Forsta dołącza Dominika Wadryś-Hansen, prokurator. Póki co uważam, że nie jest to najbardziej trafna kreacja, bo na tle tak symbolicznych postaci jak skupiający najgorsze skojarzenia na temat swojego fachu Gerc, czy przełożony Forsta, inspektor Osica, kobieta wypada po prostu blado i zupełnie bez wyrazu. Tym niemniej czekam cierpliwie, bo być może w kolejnej części dowiemy się o niej czegoś więcej, a tym samym obraz jej osoby stanie się pełniejszy i bardziej interesujący.

Drugi tom serii o Forście wywołał we mnie mieszane uczucia, bo choć był ciężki i dynamiczny, tak jak lubię, to jednak znów czegoś mi tu brakowało. Mimo to po skończeniu lektury machinalnie sięgnęłam po Trawers i zaczęłam czytać, więc chyba jest w tych postaciach i historii coś, co mnie przyciąga... Póki co zapowiada się, że część trzecia znów różni się od poprzednich, więc nie ukrywam: jestem bardzo zainteresowana. Odezwę się za kilka dni, kiedy kolejną część przygód Forsta będę miała już za sobą.


8 komentarzy:

  1. Wciąż twórczość Remigiusza Mroza przede mną. Ja klimatów Browna nie znoszę i nie wiem, czy jakakolwiek seria choćby w najmniejszym stopniu przypominająca dzieła Browna, mogłaby przypaść mi do gustu :/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tylko pierwszy tom przypomina Browna, można przecierpieć. ;)

      Usuń
  2. A ja jakoś nie mam ochoty na Mroza. Nie wiem, może kiedyś jak ten zachwyt nim opadnie.

    OdpowiedzUsuń
  3. Zachwalany Mróz ma jednak swoje słabostki i nie zawsze potrafi maksymalnie zachwycić. Ja mam za sobą pierwszą część tej serii i póki co jakoś nie ciągnęło mnie do pozostałych. Może kiedyś się za nie zabiorę, ale jeszcze nie teraz.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Każdy ma swoje słabostki, wiadomo. ;) Z resztą jak już skończę te książki autora, które mi zostały, chcę przygotować tekst właśnie o tych mocnych i słabych stronach, bo i ja nie wszystkie powieści autora lubię.

      Usuń
  4. Od dawna planuję przeczytać książki Mroza, ale jakoś póki co strasznie mi z nim nie po drodze... Chyba czas to zmienić!

    Pozdrawiam
    Caroline Livre

    OdpowiedzUsuń
  5. Z komisarzem Forstem warto spotykać się nawet po dłuższym czasie. "Przewieszenie" to kolejna dobra książka Mroza, którą udowodnił, że nie przypadkiem znajduje się w czołówce polskich autorów kryminałów. I faktycznie - jest w tych postaciach i historiach coś, co przyciąga. :) Świetna recenzja! Udało Ci się przeczytać "Deniwelację"? :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję. :)
      "Deniwelacja" jeszcze przede mną, dopiero zaczęłam "Trawers", ale przystopowałam, bo mam na głowie przeprowadzkę. :)

      Usuń

Komentarze są dla nas źródłem siły do prowadzenia bloga i wielkiej radości, dlatego też będziemy wdzięczni za każdy pozostawiony przez Was ślad.